Twitter

Sprawność fizyczna dzieci i młodzieży od kilku lat kształtuje się na dość zróżnicowanym poziomie. W szkolnej populacji obok osób uzyskujących wartościowe rezultaty sportowe, systematycznie zwiększa się grupa najmłodszych, która osiąga niepokojąco niskie wyniki sprawnościowe. Dodatkowo nie wykazują oni zainteresowania uczestnictwem w rekreacji ruchowej czy sporcie, a wręcz przeciwnie, preferują bierny sposób spędzania wolnego czasu.

Wychodząc naprzeciw tak niepokojącym zachowaniom Ministerstwo Edukacji Narodowej podjęło kroki, które powinny przynieść korzystne dla zdrowia i sprawności efekty. W najnowszej podstawie programowej wychowania fizycznego duży nacisk położono na realizację form aktywności ruchowej, które bezpiecznie może wykonywać każdy, nawet słaby fizycznie uczeń. Określenie „każdy” obejmuje nie tylko w pełni zdrowe osoby, ale również takie, u których zdiagnozowano pewne schorzenia, umożliwiające uczęszczanie do szkoły. Współczesna medycyna daje szansę na normalne życie wielu uczniom z problemami zdrowotnymi, obejmujące również aktywne uczestnictwo w zajęciach sportowych. Do takiej grupy należą m.in. osoby chore na astmę, cukrzycę, alergicy, których liczba w społeczeństwie polskim w ostatnich latach niestety systematycznie wzrasta. Mogą być one wyłączone z wykonywania intensywnych ćwiczeń, jednak należy pamiętać, że całkowite zwolnienie z wychowania

fizycznego może przynieść wiele negatywnych skutków. Brak ruchu jest jednym z czynników wpływających na powstawanie m.in. chorób cywilizacyjnych, a w przypadku dzieci i młodzieży szkolnej wiąże się często z odizolowaniem rówieśniczym (odsunięcie od wspólnej aktywności i rywalizacji sportowej). Powyższe problemy można rozwiązać poprzez realizację prostych ruchowo ćwiczeń z bezpieczną – umiarkowaną intensywnością, które swobodnie wykonają wszyscy uczniowie. 
Jedną z nowych propozycji szkolnego wychowania fizycznego jest nordic walking, cieszący się ostatnich latach w Polsce coraz większą popularnością. Jednak jego uprawianie w pełnym zakresie wymaga posiadania odpowiedniego sprzętu. Podczas nauczania techniki każda ćwicząca osoba powinna mieć do dyspozycji parę kijków. Na początkowym etapie nauczania nordic walking przy braku sprzętu właściwego, nauczyciel może wykorzystać sprzęt zastępczy, dzięki któremu uczniowie zapoznają się z podstawowymi elementami poprawnej techniki, a nawet je praktycznie opanują.

INTENSYWNOŚĆ ĆWICZEŃ NORDIC WALKING

Nordic walking należy do form aktywności, podczas których uprawiania istnieje niewielki stopień „ryzyka” zdrowotnego. Podstawowym warunkiem jest wykonanie ruchu (marszu) z zalecaną przez specjalistów, bezpieczną intensywnością. Jej zakres powinien być dostosowany do indywidualnych możliwości wydolnościowych człowieka. Osoby regularnie ćwiczące, np. realizujące trening sportowy, przygotowani są do pracy na granicy nawet 90–100% możliwości wysiłkowych. Należy jednak pamiętać, że tak duże obciążenia bezpiecznie mogą wykonywać jedynie osoby systematycznie wprowadzające do własnej aktywności ćwiczenia o intensywności submaksymalnej czy maksymalnej. Najczęściej jednak większość realizuje sportowe pasje w granicach 50–80% intensywności maksymalnej.
Umiarkowany wysiłek, który może być związany np. z wykonywaniem marszu nordic walking, umożliwia wykonywanie bezpiecznej aktywności nie tylko przez dorosłych, ale też dzieci w wieku szkolnym, poprzez aktywne uczestnictwo w tematycznych lekcjach wychowania fizycznego. Nordic walking mobilizuje każdego maszerującego (uaktywnienie nawet 90% mięśni) do wykonywania pracy w bezpiecznym zakresie intensywności. Naturalna technika, prosty ruch obejmujący klasyczny krok marszowy z towarzyszącą mu koordynacyjną pracą ramion, pozwalają na opanowanie podstawowej wersji przez każdego człowieka niezależnie odwieku. Pewien problem może stanowić jedynie ograniczony dostęp do właściwego sprzętu. 

TECHNIKA NORDIC WALKING

W początkowym etapie wprowadzania techniki nordic walking do programu wychowania fizycznego, na II etapie edukacji (szczególnie w kl. IV–VI), zaleca się wykorzystanie sprzętu zastępczego. Nauczanie młodszych osób z zastosowaniem sprzętu właściwego może utrudniać poprawne wykonanie zadania, gdyż zarówno konstrukcja (wiązania, rękojeści), jak i długość kijków nie zawsze są dostosowane do budowy somatycznej, koordynacji wzrokowo-ruchowej czy posiadanych aktualnie umiejętności technicznych. Utrudnieniem na wstępnym etapie nauki marszu nordic walking w warunkach szkolnych są też liczne grupy ćwiczących, przy których precyzyjne wyjaśnienie cyklu ruchowego każdej osobie stanowi dla nauczyciela nie lada wyzwanie. Sprzęt właściwy (kijki) jest też podatny na uszkodzenia, a początkowy etap nauczania wiąże się z dużym prawdopodobieństwem popełniania błędów technicznych, które generują zwiększone obciążenia na sprzęt – jego ewentualne uszkodzenia. Dlatego zamiast profesjonalnych kijków do ćwiczeń wstępnych – sprawdzających koordynację ruchową i marszową –można z powodzeniem wykorzystać laski gimnastyczne. Marsz z obszerną pracą

ramion i laskami trzymanymi w dłoniach powinien opanować każdy uczeń. Obok poprawności wykonania techniki marszowej, należy położyć duży nacisk na intensywność ćwiczeń. Początkowo preferowany jest wysiłek łagodny, o intensywności nie przekraczającej niskiej wartości (do 130 ud/min). Przy poprawnej technice ramion i nóg można wprowadzić marsz o intensywności umiarkowanej (130-150 ud/min) trwający kilka-kilkanaście minut.

NAJWAŻNIEJSZE ELEMENTY TECHNICZNE POPRAWNEGO MARSZU NORDIC WALKING:

NAUCZANIE TECHNIKI MARSZOWEJ NORDIC WALKING DLA UCZNIÓW POCZĄTKUJĄCYCH

Ćwiczenia wprowadzające indywidualne ze sprzętem zastępczym – laski gimnastyczne

Ćwiczenia dwójkowe przygotowujące do wysiłku marszowego z laskami

1. „Skłony boczne”
   Ustawienie ćwiczących tyłem do siebie, RR z 1 laską w górze, skłony T w bok w prawą/lewą stronę w płaszczyźnie czołowej.

2. „Młynek”

        Ustawienie przodem do siebie, palce stóp się dotykają, górna część ciała odchylona, a dłonie trzymają 1 laskę ułożoną po środku między ćwiczącymi. Wykonanie wspólnych obrotów w odchyleniu.

3. „Gimnastyka z poplątaniem nóg”
   Ustawienie ćwiczących przodem do siebie w odległości ok. 1–2 m. 2 laski trzymane za przeciwne końce z boku ciała. Przechodzenie NP jednej osoby i NL drugiej osoby nad 1 laską do środka – powrót do pozycji wyjściowej, a następnie tak samo przeciwnymi kończynami dolnymi nad 2 laską – powrót.

4. „Marsz w dwójkach z oporowaniem”
   Ustawienie jeden za drugim w odległości ok. 1 m od siebie. Prawe ręce trzymają 1 laskę za przeciwne końce, podobnie 2 laska trzymana przez lewe ręce. Osoba ustawiona za plecami oporuje pracę RR podczas marszu, natomiast osoba z przodu podczas marszu pracuje RR z dodatkowym obciążeniem.

5. „Waga pojedyncza”
   Ustawienie naprzeciwko siebie: jedna osoba (jedynka) w rozkroku, druga osoba (dwójka) ze złączonymi stopami, obie osoby trzymają 1 laskę nachwytem. Dwójka ze złączonymi stopami wykonuje przysiady

 z lekkim wychyleniem tułowia w tył, natomiast w tym czasie jedynka stara się utrzymać laskę tak, aby ułatwić współćwiczącemu przysiady. zmiana ćwiczących.

Żródło: strona: www.wychowanie /fizyczne i zdrowotne/nordicwalking (Dorota Kamień)